Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η νοημοσύνη είναι κάτι σταθερό, και, επιπλέον, ότι τα μέλη ορισμένων φυλετικών και κοινωνικών ομάδων κατέχουν εγγενώς μεγαλύτερη ευφυΐα από άλλους. Η πεποίθηση αυτή, που παραπέμπει σε κοινά στερεότυπα σχετικά με την πνευματική κατωτερότητα ορισμένων ομάδων (όπως, για παράδειγμα, ότι οι γυναίκες είναι πιο αδύναμες στα μαθηματικά και στις θετικές επιστήμες) είναι αρκετή για να βλάψει την ακαδημαϊκή απόδοση των μελών αυτών των ομάδων. Ο Claude Steele, κοινωνικός ψυχολόγος, και οι συνεργάτες του (2002), έχουν ονοματίσει αυτό το φαινόμενο «απειλή του στερεότυπου».
Ωστόσο, οι κοινωνικοί ψυχολόγοι Aronson, Fried, και Good (2001) ανέπτυξαν ένα πιθανό …αντίδοτο στην «απειλή του στερεότυπου». Μελετώντας την ευφυΐα, δίδαξαν σε μία ομάδα Αφροαμερικανών φοιτητών και μία ομάδα Αμερικανών φοιτητών ευρωπαϊκής καταγωγής να βλέπουν τη νοημοσύνη ως μεταβλητό χαρακτηριστικό και όχι ως σταθερό – ένα γεγονός που σύμφωνα με πολλές ψυχολογικές μελέτες είναι αληθές.
Οι μαθητές σε μια τρίτη ομάδα ελέγχου δεν έλαβαν το ίδιο μάθημα. Οι μαθητές που έμαθαν για την πλαστικότητα του IQ βελτίωσαν τους βαθμούς τους περισσότερο από ότι οι μαθητές που δεν είχαν λάβει αυτό το μάθημα, και εξέλαβαν την ακαδημαϊκή τους πορεία ως πιο σημαντική από ότι οι μαθητές της ομάδας ελέγχου. Συνέχεια →